Το ανθρώπινο μυαλό είναι τόσο πολυεπίπεδο, ώστε πάντοτε θαυμάζεται για τη δημιουργικότητα και τις λαμπρές του εκφάνσεις, όπως και προκαλεί απορία και έκπληξη για τα βαθιά σκοτάδια στα οποία μπορεί παράλληλα να βυθιστεί. Και όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως όσο φωτεινές εκφάνσεις μπορεί να έχει το ανθρώπινο μυαλό, τόσο έμφυτη είναι και η ροπή του ανθρώπου προς τη βία, ειδικότερα όταν η προσωπικότητά του σε μεγάλο βαθμό είναι αδιαμόρφωτη.
Η ροπή στην εγκληματικότητα είναι κάτι που μπορεί να υπάρχει έμφυτο στη φύση του ανθρώπου ή ένας άνθρωπος οδηγείται να γίνει serial killer, επειδή τα βιώματα ή μία τραυματική παιδική ηλικία να τον ώθησαν να εξελίξει με αυτό τον τρόπο τη ζωή του;
Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε διαβάσει για κατά συρροή serial killers, ανθρώπους οι οποίοι είχαν μία έντονα εγκληματική συμπεριφορά και δολοφόνησαν αρκετούς ανθρώπους, φανερώνοντας έναν διαταραγμένο ψυχισμό και μία προσωπικότητα η οποία δεν έχει καταφέρει να καλλιεργηθεί και να ενσωματωθεί ομαλά μέσα στην κοινωνία.
Ο Κινηματογράφος έχει, διαχρονικά, αγαπημένο θέμα του τους κατά συρροή δολοφόνους, προσπαθώντας να διεισδύσει στον κόσμο τους και να ξεκλειδώσει τις αιτίες γύρω από τις κατακριτέες και εγκληματικές πράξεις τους.
Ας δούμε μερικές από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών με θέμα τους κατά συρροή δολοφόνους.
Ο Ηδονοβλεψίας: Αναγνωρισμένη ως η πρώτη ταινία που παρουσίασε έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο Ηδονοβλεψίας θεωρείται πλέον ένα αριστούργημα και η πρώτη slasher ταινία του Κινηματογράφου. Προκάλεσε χλεύη και απόρριψη στην πρώτη προβολή της, οι κριτικοί κινηματογράφου μίλησαν για αποστροφή και αηδία, σε ορισμένες χώρες απαγορεύτηκε και θεωρήθηκε αρρωστημένη και επικίνδυνη. Η ταινία που τερμάτισε την καριέρα του Μάικλ Πάουελ, ενός εκ των καλύτερων Βρετανών σκηνοθετών όλων των εποχών, παρουσιάζοντας έναν φωτογράφο ο οποίος απολαμβάνει να σκοτώνει γυναίκες με ένα τρίποδο που έχει κρύψει στη φωτογραφική του μηχανή, επιθυμώντας να απαθανατίσει το φόβο τους τη στιγμή του θανάτου τους. Κουβαλώντας μία προβληματική ηλικία, ο φωτογράφος Μαρκ Λιούις έχει μέσα στην ψυχή του ακόμα τις πληγές από τα πειράματα του επιστήμονα πατέρα του, ο οποίος συνήθιζε να τον τρομοκρατεί με διάφορους τρόπους, προκειμένου να καταγράψει τις αντιδράσεις του εγκεφάλου του. Ο Πάουελ είδε την καριέρα του να οδηγείται στο τέλος της όταν προσπάθησε να δικαιολογήσει τον ήρωα του, δίνοντάς του ως ελαφρυντικό τα παιδικά του τραύματα. Ο Ηδονοβλεψίας εμπεριέχει ένα ανατριχιαστικό soundtrack, έναν ιδιαίτερο τρόπο δολοφονιών, μία καινοτομία στον τρόπο που εισάγει τον θεατή στη συναισθηματική κατάσταση των θυμάτων. Τα θύματα του Ηδονοβλεψία χορεύουν από χαρά, μέχρι τη στιγμή που αντιλαμβάνονται πως ο θάνατος παραμονεύει για αυτές κάτω από τη φωτογραφική μηχανή, η οποία τις απαθανάτιζε να επιδίδονται σε διάφορες χορευτικές πόζες. Με την πάροδο των χρόνων, ο «Ηδονοβλεψίας», κέρδισε τη θέση που του αξίζει στο πάνθεον των καλύτερων ταινιών τρόμου όλων των εποχών.
Ψυχώ: Ποτέ η δολοφονία στην μπανιέρα δεν ήταν τόσο must, τόσο αριστοτεχνικά γυρισμένη. Το Ψυχώ θεωρείται μία από τις καλύτερες και πιο δημοφιλείς ταινίες στην καριέρα του «μαιτρ» του τρόμου, Άλφρεντ Χίτσκοκ με έναν Άντονι Πέρκινς να αξίζει Όσκαρ αποκλειστικά και μόνο για το τρομακτικά άγριο βλέμμα του στο τέλος της ταινίας. Προβλήθηκε μία χρονιά μετά τον Ηδονοβλεψία και παρά το γεγονός πως και εκείνο περιείχε άγριο και σαδιστικό περιεχόμενο, δεν ξεσήκωσε ποτέ τις αρνητικές αντιδράσεις με τον πρώτο. Το Ψυχώ ξεκινάει από μία κλοπή και καταλήγει σε έναν άγριο φόνο στη μπανιέρα, όπου η Μαριόν θα ξεψυχήσει μετά από 27 μαχαιριές. Όλα δείχνουν πως ο φόνος σχετίζεται με το οικονομικό κίνητρο, ωστόσο το κουβάρι της υπόθεσης δε θα αργήσει να λυθεί και όλα θα φανερώσουν τον πραγματικό ένοχο: τη διπλή προσωπικότητα του Norman Bates, ο οποίος καλλιέργησε μία άρρωστη σχέση με τη μητέρα του, δολοφονώντας την ίδια όταν ανακαλύπτει τη σχέση της με έναν άλλο άνδρα. Υιοθετώντας όμως την προσωπικότητά της, γίνεται δύο άνθρωποι σε έναν, κάθε φορά που ποθεί μία γυναίκα, η «μητέρα» από μέσα του φωνάζει και διαμαρτύρεται. Ο Χίτσκοκ είχε απαγορεύσει στους θεατές να εισέρχονται καθυστερημένα στις αίθουσες των Κινηματογράφων, επειδή ήθελε ο θεατής να βιώσει την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος.
Texas Chainsaw Massacre: Μιλάμε για την απόλυτη ταινία τρόμου, η οποία αν και πάσχει από ένα ανύπαρκτο σενάριο, καταφέρνει να αφήσει εποχή. Η κλασική του 1974, σε σενάριο και σκηνοθεσία Tobe Hooper, δεν μπόρεσε να αντιγραφεί και να ξεπεραστεί από κανένα σίκουελ. Επειδή δε μας ενδιαφέρει το σενάριο, αλλά ο μανιασμένος Leatherface, ο οποίος ξεκληρίζει μία παρέα φίλων οι οποίοι πηγαίνουν όλοι μαζί να εξερευνήσουν μία άγνωστη περιοχή. Δε γνωρίζουν όμως πως ο Leatherface ο οποίος φοράει μία μάσκα από ανθρώπινο δέρμα και έχει για φονικό όπλο ένα πριόνι θα περιμένει να τους ξεκληρίσει, μαζί με την οικογένειά του. Το τέλος της ταινίας είναι ίσως το συγκλονιστικότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία τρόμου. Η Sally, η μοναδική επιζήσασα της παρέας, χαμογελά επειδή τον «νίκησε» με τον ίδιο να επιδίδεται σε έναν τρομακτικά όμορφο χορό με το πριόνι ανά χείρας.
Ταινίες με κατά συρροή δολοφόνους που άφησαν εποχή, αναδεικνύοντας τις ζοφερές, επικίνδυνες και νοσηρές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Add Comment