Σημαντικοί αρχιτέκτονες που άφησαν το στίγμα τους και αποτέλεσαν “σημείο αναφοράς” για τους νεότερους!

Αρχιτεκτονική είναι η τέχνη του να μεταμορφώνεις ένα χώρο. Το να μπορείς να τονίσεις την ομορφιά του, πετώντας οτιδήποτε θεωρείς περιττό, το να καταφέρεις να προσελκύσεις το ενδιαφέρον του άλλου και να τον πείσεις πως το εσωτερικό ενός κτηρίου αξίζει όσο το εξωτερικό του.

Το ανθρώπινο μάτι έχει έμφυτη την κλίση στο να προσέχει οτιδήποτε ξεχωρίζει εξωτερικά και θεωρείται όμορφο και ποθητό με βάση συγκεκριμένους κανόνες αισθητικής. Θέλει το ισορροπημένο, το συμμετρικό, το σωστά δομημένο, αυτό που θα «τραβήξει» το μάτι.  Και ο σωστός αρχιτέκτονας γνωρίζει να μεταποιεί ένα κτήριο, να το μεταμορφώνει, να επιτρέπει στη φαντασία του να συνεργάζεται με την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα ένα μοναδικό δημιούργημα που εξάπτει όλες τις αισθήσεις.

Ο 20^Ος αιώνας γνώριζε σημαντικούς αρχιτέκτονες που σφράγισαν με την παρουσία και το έργο τους την Αρχιτεκτονική του 20^ου αιώνα, επηρεάζοντας τους μεταγενέστερους. Ας δούμε μερικούς από τους πιο σημαντικούς.

Φρανκ Λόιντ Ράιτ: Ο Ράιτ θεωρείται, αντικειμενικά, ως ο μεγαλύτερος αρχιτέκτονας του 20^ου αιώνα. Με περισσότερα από 1000 προσχέδια τα οποία κατέληξαν σε περισσότερες από 500 κατασκευές, ο Ράιτ υπήρξε τρομερά καινοτόμος και δημιουργός στη αναδημιουργία ενός χώρου και στη σταδιακή μεταμόρφωσή του. Ο Ράιτ υπήρξε μία προσωπικότητα που εκτός από το αρχιτεκτονικό του ταλέντο, φρόντιζε να απασχολεί πάντοτε και με την προσωπική του ζωή η οποία υπήρξε ταραχώδης. Ο ίδιος υπήρξε πρωτοπόρος του κινήματος των «εξοχικών σπιτιών», ενώ μοναδική υπήρξε η ματιά του στην κατασκευή πλήθους κτηρίων, όπως μουσεία, εκκλησίες, σχολεία και ξενοδοχεία. Οκτώ από κτήρια που σχεδίασε, το 2019 ανακηρύχθηκαν μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του, είναι το Falling Water, το Imperial Hotel Tokyo, αλλά και το μουσείο Γκούγκενχαϊμ στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Ο Ράιτ συνέγραψε είκοσι βιβλία και πληθώρα άρθρων, ενώ έδινε διαλέξεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Η ματιά του απέναντι στην αρχιτεκτονική, επηρέασε όλους τους μεταγενέστερους αρχιτέκτονες.

Λε Κορμπυζιέ: Αυτοδίδακτος, ιδιοφυής, καινοτόμος, ο Κορμπυζιέ ανήκει και αυτός στις μεγάλες μορφές της αρχιτεκτονικής. Ο ίδιος υπήρξε στο μεγαλύτερο βαθμό του αυτοδίδακτος με πολλούς να του προσδίδουν το παρατσούκλι «Μιχαήλ Άγγελος του 20^ου αιώνα». Η συνεισφορά του στο κίνημα που αποκαλείται σήμερα μοντερνισμός και η συμβολή του στην καλύτερη διαβίωση των ανθρώπων που ζουν στριμωγμένα σε συσσωρευμένες πόλεις, υπήρξε εξαιρετικά σημαντική. Ο ίδιος συνήθιζε να δηλώνει: «Παρατηρούσα πώς ήταν φτιαγμένα τα σπίτια, οι ναοί, οι δρόμοι, τα παρεκκλήσια. Εργαζόμενος καθ’ οδόν για να κερδίσω το ψωμί μου, ανακάλυψα την αρχιτεκτονική». Ο ίδιος ήθελε να γκρεμίσει τα σπίτια του Παρισιού και έβρισκε τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης πολύ μικρούς, καθώς εκείνος πίστευε πως οι πόλεις έπρεπε να αναδιοργανωθούν προς τα επάνω και όχι προς την περιφέρεια. Ο Κορμπυζιέ θεωρείται από τους τιτάνες της Αρχιτεκτονικής, ενώ οι εκδηλώσεις που υπήρξαν μετά το θάνατό του, ήταν μεγάλες με την ίδια την Ελλάδα να συμμετέχει και αυτή (είναι μία χώρα την οποία είχε επισκεφτεί και ο ίδιος).

Αϊλίν Γκρέι: Δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή την κατηγορία η αρχιτέκτονας την οποία ζήλεψε και θαύμασε μέχρι και ο ίδιος ο Λε Κορμπυζιέ. Η Ιρλανδή αρχιτέκτονας υπήρξε μία σημαντική μορφή σε αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε σήμερα, μοντέρνα αρχιτεκτονική. Σπούδασε στη σχολή Καλών τεχνών Slade του Λονδίνου και το 1902 ταξίδεψε στο Παρίσι όπου εκεί σπούδασε σχέδιο. Το 1962 θα συνεργαστεί  με τον Ρουμάνο αρχιτέκτονα Jean Badovici για τη σχεδίαση του Maison en Bord de Mer.  Στη μακρόχρονη πορεία της χώρο της αρχιτεκτονικής και της σχεδίασης επίπλων, σχεδίασε πλήθος επίπλων όπως φωτιστικά, χαλιά, διαχωριστικά δωματίων, τραπέζια, πολυθρόνες, σκαμπό, ντουλάπια και συρταριέρες. Η ματιά της Γκρέι υπήρξε βαθιά διορατική, καλύπτοντας σε μεγάλο βαθμό τις αισθητικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου και της μοντέρνας τέχνης. Άλλες σημαντικές δημιουργίες της, είναι το Three Story House, το House of the Engineer, το Lou Perou το οποίο αποτελεί και την τελευταία της κατοικία, την οποία σχεδίασε σε ηλικία 76 ετών.

Ζάχα Χαντίντ: Δεν μπορεί να απουσιάζει από αυτή την κατηγορία η «βασίλισσα της καμπύλης», μία από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η Χαντίντ, γυναίκα Αραβικής καταγωγής, κατάφερε να αφήσει το στίγμα σε έναν χώρο ο οποίος στο μεγαλύτερο βαθμό του αποτελείται από άνδρες. Σχεδίαζε έργα αρχιτεκτονικής για περισσότερα από τριάντα χρόνια και αποτελεί την πρώτη γυναίκα που κέρδισε το σημαντικό αρχιτεκτονικό βραβείο Pritzker Architecture Prize. Κατάφερε να παντρέψει την αρχιτεκτονική με την υψηλή τέχνη, δημιουργώντας κτήρια όπως το Κέντρο επιστημών Phaeno στη Γερμανία, το Μουσείο σύγχρονης τέχνης στη Ρώμη, το Ολυμπιακό κολυμβητήριο στο Λονδίνο. Ο πρόωρος θάνατός της το 2016 από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 65 ετών, στέρησε από την αρχιτεκτονική ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της, μία γυναίκα που δε φοβόταν την αναμέτρηση και τις προκλήσεις.

Η αρχιτεκτονική, όπως ο κάθε χώρος, έχει τα δικά του αστέρια. Και οι εξέχουσες προσωπικότητες της τέχνης αυτής, διάνθισαν την οπτική του ανθρώπου με κτήρια υψηλής αισθητικής που καλύπτουν την ανάγκη του ανθρώπου να βλέπει και να βιώνει στον εξωτερικό του κόσμο το ωραίο.